George Orwell - Jak Mi Się Podoba

Jak mi się podoba, Orwell, George

Aleksander Kaczorowski

Wbrew pozorom ten zbiór esejów i felietonów nie jest przeznaczony wyłącznie dla czytelników zainteresowanych Orwellem i jego czasami

"Jak mi się podoba", zbiór esejów, felietonów i listów Orwella, potwierdza opinię o nim jako zwierzęciu politycznym. Potwierdza także, że serce miał po lewej stronie, lecz pamiętał - co wśród jego rówieśników nie zawsze było regułą - że nosi je w angielskiej piersi. Jak być socjalistą, nie będąc sowieckim poputczikiem? - ta kwestia mocno zaprzątała jego uwagę w latach 40., kiedy powstała większa część tekstów zebranych w tomie. Kwestia cokolwiek historyczna, lecz to nie znaczy, że jest to książka przeznaczona wyłącznie dla czytelników zainteresowanych Orwellem i jego czasami.

Są w niej wspomnienia z wojny domowej w Hiszpanii, jest błyskotliwa analiza angielskiego charakteru narodowego i przenikliwa recenzja "Mein Kampf". Są zapadające w pamięć zdania ("Kiedy o jakimś pisarzu mówi się, że jest modny, prawie zawsze ma się na myśli to, że jest podziwiany przez ludzi poniżej trzydziestki"). Są ciekawe polonica. I jest wreszcie znakomity esej "W brzuchu wieloryba", szkic poświęcony "Zwrotnikowi Raka" Henry`ego Millera, który w miarę czytania okazuje się niezwykłym wyznaniem wiary Orwella w literaturę wolną od jakichkolwiek, zwłaszcza ideologicznych i partyjnych subordynacji.

To dłuższa historia: "Millera poznałem pod koniec roku 1936 (...). Najbardziej zaintrygował mnie jego całkowity brak zainteresowania wojną hiszpańską. Powiedział mi, nie przebierając w słowach, że wyprawa do Hiszpanii w takim momencie jest zupełnym idiotyzmem. (...) mieszanie się w podobne sprawy z poczucia obowiązku było, jego zdaniem, dowodem kompletnej głupoty".

Jak wiemy, Orwell pojechał do Hiszpanii, został ciężko ranny, po czym był świadkiem masakry swych towarzyszy broni z POUM zmasakrowanych przez stalinowców za rzekomy trockizm (i sam ledwo uniknął ich losu). Wiemy też, że tym...